H Γη της Αγγελίας

Οπου τα πάντα πωλούνται, ενοικιάζονται, ανακαινίζονται. Οπου πολυτελείς μεζονέτες ετοιμάζονται να φιλοξενήσουν τους πολύτιμους καρπούς μιας ακόμη τερατογέννεσης. Στα πλαστικά τους γκαζον θα παίζουν πλαστικά παιδιά με τα μακ ντοναλντς ανα χείρας και τις κοκα κόλες, σκούρες όσο ποτέ, να γυαλίζουν στον ήλιο και να στραφταλίζουν σα γανωμένα φέρετρα. Πηγάδια θα φέρνουν νερό από μακρυά, από άλλες χώρες, όπου οι νεκροί τους θα είναι πιό πολλοί από τους ζωντανούς τους. Τύμβοι θα σηκωθούν ατσάλινοι όπου εκεί θα κρεμάμε με ευλάβεια τα τιμαλφή μας, τις προβιές μας. Τυφλοί και τυφλωμένοι από οργή οι Νέοι Ανθρωποι θα πριονίζουν ότι βρουν μπροστά τους, θα το βάζουν φωτιά και θα το πυρπολούν με μίσος ώσπου μόνο αποκαίδια θα λικνίζονται πάνω στα χορτάρια περιμένοντας τη λύτρωση. Νέοι Θεοί θα υψωθούν γυαλιστεροί και θορυβώδεις, ζαλισμένοι από το ίδιο τους το ύψος, και θα επιβλέπουν όλη αυτή την αστραφτερή πλαστική κόλαση…

Και τότε οι πισίνες θα γεμίσουν με πιράνχας και καρχαρίες που αρέσκονται στην γνήσια σάρκα του μπότοξ. Τα γήπεδα του τέννις θα γίνουν δάση. Ο Θαμπός κίτρινος ήλιος θα γίνει και πάλι όμορφος και οι χρυσές ακτίνες του θα γυαλίζουν όπως ένα καινούριο ποδήλατο.

Και τότε εμείς οι Σάντσο Πάντσα, οι βοηθοί, οι υπηρέτες, θα πάρουμε τον κόσμο στα χέρια μας. Θα στροβιλίσουμε τη γη ανάποδα, θα λύωσουμε τους πάγους, θα πάμε στις αυλές μας και θα αρχίσουμε και πάλι να σεβόμαστε τον άνθρωπο, τις σαύρες και τις αράχνες.

Θα φορέσουμε και πάλι τα κοντά μας παντελονάκια και με τα ποδήλατά μας θα αλωνίσουμε το ουράνιο τόξο ψάχνοντας την άκρη του.

Τα Τέρα του Ποτέ

Η γενιά του download. H χαμένη, η μπερδεμένη, η ανακυκλώσιμη, η περιπατούσα στους σκοτεινούς διαδρόμους του torrent και του azureus. H γενιά η δέσμια που αντάλλαξε τα όνειρά της και τα μέτρησε σε Κ per Sec. Οι άνθρωποι που διαλέγουν τις ίδιες κονσέρβες χωρίς να έχουν εύκαιρο το ανοιχτήρι. Οπτικές ίνες χιλιόμετρα αλυσοδένουν τη γή τη σφίγγουν τη ζορίζουν και τη βασανίζουν. Κοφτές ανάσες μέσα στα νετ καφέ βαρυγγομάνε, κατεβάζουν προγράματα, μουσικές, συνουσιάζονται με το σάιμπερ εγώ τους και χαράζουν απαλά τις γυαλιστερές επιφάνειες των cd με τον Νέρωνα, βάζοντας την πολύτιμη περιουσία τους στην τσέπη της δερμάτινης καμπαρτίνας ζώντας την ψευδαίσθηση, έστω και για λίγο, ενος παλαιολιθικού Νίο. Τα πάντα μετριούνται σε bandwidth. Στόχοι, όνειρα φιλοδοξίες περνάνε μέσα από ρούτερ και καταλήγουν ασύρματα στους νέους θεούς. Αγωγοί χτίζονται, νέοι ιδιωτικοί στρατοί τοποθετούνται ενώ εμείς νομίζουμε ότι είναι μια πίστα ακόμη του age of empires.

Το Δίκτυο αιμμοραγεί ενώ οι σύγχρονοι βρυκόλακες ρουφάνε το πολύτιμο ψηφιακό αίμα του. Χιλιάδες άχρηστα προγράμματα, χιλιάδες άχρηστα τραγούδια που οι χρήστες τα μετράνε όχι με την ποιότητα αλλά την ποσότητα. Σκληροί δίσκοι με τέρα επιστρατευονται για να φιλοξενήσουν τις ταινίες που δεν θα δείς ποτέ, τη μουσική που δεν θα χορέψεις και δεν θα ακούσεις ποτέ . Τα τέρα του ποτέ. Στην άλλη πλευρά του πλανήτη οι Μαγιατέρα που κοιμούνται και ξυπνάνε με τον βόμβο των κουνουπιών και το βρυχηθμό των κροκοδείλων δεν βαρυγγομάνε ακόμη. Κάποτε θα έρθει η στιγμή και για αυτούς. Κάποτε θα έρθει η στιγμή που θα μπορείς να κάνεις download λαούς ολόκληρους, συνειδήσεις, έθνη, κουλτούρες και θα τους αποθηκεύεις στους σκληρούς σου δίσκους.

Θα μαζέψεις όλη την ανθρωπότητα σε ένα WD κι όταν κρασάρει κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να ανακτήσει αυτά τα χαμένα αρχεία.

…

Το σορτκατ του μικροαστισμού ή κοινώς η πολύ καλή κρυψώνα της ντουλάπας -της όποια ντουλάπας εμφανίζεται στο διάστρον, στο ημιτελές και στο αεναον. Εκεί, ο κάθε μικροαστός ο γνωστός άγνωστος αγανακτισμένος από το μικροαστικό εγώ του, που περικλείει την αυλή του την διανθισμένη με προύνους και φρύνους, θα στρώσει ως νέος Μεσσίας τα νέα του ευλογημένα γιασεμιά τα ανθόσπαρτα. Τα Μυρωδάτα και τα ευτελή. Διότι η Νέα Μόδα προστάζει Κέντιες και Κελέντιες και Κελαινά Ανθη τα μη Αναστρέψιμα. Τα ισσοροπημένα, τα ευτελή, τα ασφαλτώδη του δήμου πανοράματος, όπου μαζεύτηκε όλη η κλαίουσα γύφτικη γενιά -που απαρνήθηκε τις καταβολές της- και ήρθε να ζήσει και να ευδοκιμήσει ως το νεο μπόλι, εκείνο που τελικά θα είναι και η συρραφή της παλινδρομικής κίνησης τόσων αιώνων.

Διότι και η κλαίουσα γενιά, η αποσβολωμένη, η τυχάρπαστη χρειάζεται τελικά τον ζωτικό της χώρο για να καρπίσει. Εκεί στους Κήπους Της Πανοραμίτικης Βλακείας φυτρώνουν νούφαρα σε γύψινες λίμνες, στεγάζονται αλλοτινά μανιτάρια του καλατράβα και ευδοκιμούν ανεξάρτητα μανιτάρια φωτός και θερμότητος που περιθάλπουν και ζεσταίνουν τους σύγχρονους Δον Κιχώτες Τους Αδαείς. Αλλά και πιό κάτω σε όσους τυχαίους και ατυχαίους σαρκάζουν ή λοιδορούν εκ του ασφαλούς τη γενετησια ορμή του Πανοράματος η πληροφορία καταφθάνει η ίδια και τελεσίδικη:

Κτίζων εγώ ο Μέγας Κτίστης και εσείς πτωχά μου ερίφια θα το αναγγείλετε θέλετε ή όχι.

./Forever Young

Για να αναδυθεί κάποιος από το βάλτο τη σύγχρονης κοινωνίας πρέπει πρώτα να δημιουργήσει αυτόν τον βάλτο. Αυτά τα στάσιμα νερά της ματαιοδοξίας, του ποπ κορν και της υποκουλτούρας που χαριεντίζονται σα βουβάλια τη στιγμή του ζευγαρώματος φροντίζοντας να κρύψουν τα επιζήμια και επιβλαβή τους κέρατα. Ο χορός δεν έχει αρχή μέση και τέλος. Ενας χορός φρενήρης χωρίς ρυθμό, χωρίς παλμό. Αμουσος. Χωρίς καν το στοιχείο της έκπληξης. Τα γυαλιστερά παρκέ των νεογκαλά υποδέχονται τα αλαβάστρινα υποδήματα αγορασμένα με το τελευταίο υστέρημα της τελευταίας πιστωτικής κάρτας. Οι νέοι πλαστικοί θεοί αλύγιστοι και θηριώδεις υπογράφουν με το πιν τους μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων. Τηλεόραση, ποπ κορν, ποπ σταρ, λαικοπόπ, σκάνδαλα, λαίμαργοι παρατηρητές της καθημερινότητας, κουασιμόδοι που παρουσιάζουν την καμπούρα τους ως feature για να επιτύχουν το σκοπό τους, τροβαδούροι της ρετσίνας και του φθηνού πρεζοπάρκου. Η πόλη, ο κόσμος βρώμισε. Χάλασε. Ξεκουρδίστηκε. Το δικό μας ρολόι μετράει χτύπους της καρδιάς. Το δικό τους μετράει με χτύπους σβαρόφσκυ. Αυτή η πόλη, η άλλη πόλη δεν μου λένε πια τίποτα. Τα περιοδικά αντιγράφουν την τηλεόραση ή την κατακρίνουν. Το κοινό του αλιάγα της μενούνος του καρβέλα του prince των happy mondays των new order έγινα ένα. Ανταλλάσουν απόψεις και sms σε ένα κόσμο φαύλο, φλύαρο χωρίς ουσία. Επαναστάτες με λακόστ, κυβερνοπανκ με χίλφιγκερ, αναρχικοί με μερσέντες μπενζ, φιλόσοφοι με λεκτικά ποστίς, ποιητές και λεξιπλάστες όλοι ενωμένοι στο αδαμάντινο κάστρο της κολγκέιτ και της βλεφαροπλαστικής. Κάνε ωραίο γιατρέ μου. Κάνε με ωραίο θεέ μου. Κάνε με το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ κι ας πεθάνω κάποτε. Βρες μου το ελιξήριο της νιότης.

Forever Young.

Δεν Ακούω Δεν Βλέπω

//τίποτα//

Η κυβέρνηση είπε για μηδενική ανοχή ή για μηδενική ενοχή?

Η Εθνική Γαλλίας στο ποδόσφαιρο έχει 99% μαύρους. Η Πολιτική Σκηνή Γαλλίας ούτε ένα…

./makefile