Διαβάστε Πασκαλ

Πότε θα πάθω εγκεφαλικό με αυτόν δεν ξέρω πάντως σίγουρα ή από πέσιμο θα πάω ή από κείμενό του…

Σσσσ…

…ησυχία.

Καταλύτης

Το ποστ του Πετεφρή «Εκκληση ενός ξεφτίλα». Τον ευχαριστώ.

Ηρθαν Με Τα Μπλε…Θα φύγουν Με Ριγέ.

…Λέμε

Born, Live, Consume, Die

Τελικά αυτό το template με ηρεμεί. Κάποτε με ρώτησε ο Μαυρόγατος τι βλέπει επιτέλους το κεφάλι στον πίνακα του Καραβάτζιο και είναι τόσο τρομαγμένο; Δεν θυμάμαι να απάντησα τότε αλλά ο συμβολισμός της μέδουσας που βλέπει τον εαυτό της είναι και ο συμβολισμός αυτού εδώ του μπλογκ. Βλέπει τον εαυτό της στον καθρέπτη και φρίττει. Το παθαίνω κι εγώ κάποιες φορές. Με φίλους, με γκόμενες με συγγενείς, με συναδέλφους. Αναρωτιέμαι αν ήμουν εγώ αυτός που πλήγωσε με τις λέξεις ή τις πράξεις του πρόσωπα και καταστάσεις. Τότε νοιώθω εκείνο το συναίσθημα που ένοιωθα στο δημοτικό όταν δεν ήξερα το μάθημα. Τότε που ήθελα να μικρύνω τόσο πολύ όσο ένας κόκκος σκόνης για να μη με βλέπει κανείς. Σήμερα το ίδιο και απαράλλαχτο συναίσθημα, η ίδια κοφτή ανάσα και το σφίξιμο του στομαχιού επανέρχονται κατά καιρούς. Πάλι θέλω να εξαφανιστώ, να κρυφτώ βαθειά μέσα στο χώμα και να πείσω τον εαυτό μου ότι «ξέρεις ρε μαν δεν ήσουν εσύ αλλά κάποιος άλλος». Δεν γίνεται όμως. Στη ζωή ανήκεις θέλεις δε θέλεις σε μια τροφική αλυσίδα. Κάποιον τρως και κάποιος σε λιγουρεύεται για το επόμενο γεύμα του.

Κάποτε πριν από χρόνια μια γκόμενα μου είπε «κάποτε θα μείνεις μόνος» και κάποια άλλη «πιστεύεις ότι η παράξενη συμπεριφορά είναι γοητεία;». Αυτές οι δύο φράσεις έρχονται στο μυαλό μου συχνά μαζί με μία φράση που είπα σε ένα μπλογκερ «κανείς δε μπορεί να μου κάνει κακό πια. Ότι κακό μου έχει συμβεί το έχω κάνει εγώ στον εαυτό μου».

Βρέχει φίλε. Και βρέχει και μέσα μας ξέρεις…

Ps: το template είναι το ίδιο με πέρισυ. Λινκς θα προστεθούν μόλις βρώ χρόνο…