Ξέρεις από τον τίτλο το νοιώθεις το στερητικό α. Χωρίς Γαπ δηλαδή. Απλά πράγματα. Απλά και κατανοητά όπως προστάζουν οι καιροί. Οι καιροί που τους θεωρούν όλους σφάγια αλάλητα. Που έχουν αυτιά, μάτια αλλά όχι γλώσσα. Οι δημοσιογράφοι -όλοι ανεξαιρέτως- επιδίδονται σε ένα (ή μάλλον στο μεγαλύτερο) Μαραθώνιο αυτομαστιγώματος και αυτό ευτελισμού έβερ. Ξαφνικά όλοι τους έχουν επιδοθεί σε μια γιγάντια προσπάθεια αυτοκάθαρσης, αυτολύτρωσης, αυτοθαυμασμού και αυτοκριτικής. Δυστυχώς όλες αυτές οι λέξεις περιέχουν το αυτό, δηλαδή το Εγώ και μόνο Εγώ. Από το λαοπρόβλητο δημόσιο -άρα τηλεποτικό- αυτομαστίγωμα του Λομβέρδου εχθές μέχρι τα ταξίδια του Γιωργάκη, τη μούγκα του Κωστάκη, τη φουσκωμένη μπάκα του Καρατζαφέρη και τη μιζέρια του πλέον μουγγού Βενιζέλου στο υπουργείο Άμυνας και των διαφόρων άλλων διασκεδαστών της Γερμανικής Αυλής μέχρι την αποστασιοποίηση του λεγόμενου φιλικά «Άκη» διακρίνει κάποιος μια συντεχνία, μια Υπερμονόπολυ που συμμετέχει ο ίδιος όχι ως παρατηρητής αθώος αλλά ώς θεατής σε μια αρένα που θυσιάζεται εκείνος.
Είναι η πρώτη -αν όχι η μοναδική- φορά που ο θεατής μέσω ένός περίεργου αλλά κβαντικού μηχανισμού είναι και το θύμα, το σφάγιο.
«Μα δες» θα ουρλιάξει ο κβαντικός θεατής «δες τι ωραία με σφάζουν, με τι κίνηση, με τι χάρη, με τι μαεστρία…»
Dark Angel 