Τα ημιτελή και τα άφωνα. Τα φωνήεντα χωρίς φωνή. Και μετά η Πυρά του Λόγου. Εκεί θα καούμε όλοι. Στην γνησια εμετική πυρά του λάιφστάιλ. Οπου κάνουμε έρωτα ανέραστα όπως καταβροχθίζουμε ένα ζουμερό γκούντυς. Οπου δεν χαιρόμαστε τη στύση μας γιατί είμαστε μονίμως σε μια ημιστύση. Τα άγχη, οι κόρνες και οι πόρνες της καθημερινότητας μας έχουν διαβρώσει απόλυτα. Η εξουσία διεφθείρει. Η απόλυτη εξουσία διεφθείρει απόλυτα. Τα σπαμ καταφθάνουν πια ανεξέλεγτα άσχημα. Η στύση σου θα διαρκέσει για πάντα Τελευταίε Καρπέ Της Γής. Θα συνουσιαστείς με δαίμονες, με αστροναύτες, με αργοναύτες. Θα κατεβάσεις και θα χαθείς χαμένος κι ο ίδιος στο ψηφιακό ρομαντισμό όπου τα σύνορα είναι σπαρμένα με ρόδα. Αλλά δεν παύουν να είναι σύνορα. Θα αγκαλιάσεις τη οθόνη σου, θα την λατρέψεις, θα την αγκαλιάσεις ηδονικά και τελικά θα τη λερώσεις με το σπερμα σου. Θα βογγήξεις με το ψηφιακό σου λαρύγγι. Μέσα από εκεί θα αγαπήσεις και θα αγαπηθείς Νέε Ανθρωπε. Θα ακούσεις μουσικές βάζοντας το i-pod δίπλα στο πέος σου συγκρίνοντας τα μεγέθη τους. Ναι, θα παραδεχείς το i-pod χωράει περισσότερα. Μετά οι Ψηφιακοί σου θεοί και δαίμονες θα χαθούν και θα αναζητήσεις για μια φορά ακόμη τον Ανθρωπο. Θα θέλεις να μυρίσεις το άρωμα του ρόδου γύρω από έναν αληθινό γυναικείο κόλπο και θα μυρίζεις βερσάζε. Αντί να πιάνεις στήθος, πραγματικό με θηλές και μυρωδιά θα έρχεσαι αντιμέτωπος με την ψευτια του παστού, του αλλοτροιωμένου. Οι μάχες θα είναι σύντομες και απροσδόκητες. Εχθροί και φίλοι ένα. Ενα να μας κυβερνάει, ένα να μας ενώνει ένα. Το όλον, το γκεσταλτ το γηπεδικόν το χορταρένιο. Μάταια σκούζουμε εμείς, οι Σάντσο Πάντσα, τα δουλικά, οι οικότροφοι της αιματηρής χασιέντα:
Και επτά φορές μη σκοτώσεις Ανθρωπο.