Λίγες ώρες πριν κλείσουν οι κάλπες και αρχίσουν οι ανακοινώσεις για τα πρώτα αποτελέσματα που πιθανόν να ανακυρήξουν νικητή τον Γιώργο Παπανδρέου, σκέφτομαι το πως αυτός ο άνθρωπος που σκαρφάλωσε με έλλειψη μεθόδου, δεκάδες σαρδαμ και εκαντοντάδες ασάφειες σε όλα τα θέματα, έφτασε στο σημείο να διεκδικεί την διακυβέρνηση της χώρας σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο. Οι αβάντες που του δόθηκαν από τα κανάλια είναι τόσο εξώφθαλμες, που τείνουν να γίνουν σχεδόν σκάνδαλο πριν καν αναλάβει την πολυπόθητη εξουσία. Γιατί είναι προσωπικό του το στοίχημα και η ενθρόνισή του στην κορυφαία καρέκλα του πασοκ, είναι η ζωντανή απόδειξη. Με περισσή χαρά ο Γιώργος Παπανδρέου τοποθέτησε στο ψυγείο του πράσινου ήλιου κορυφαία στελέχη, που τόλμησαν να διαφωνήσουν, ενώ ταυτόχρονα φρόντιζε το ροκάνισμα του αντίπαλού του και του άφθαστου λαϊκισμού του. Οι καιροί έχουν αλλάξει, οι τακτικές παραμένουν οι ίδιες με μια περίεργη συνεκδοχή: Ο Καραμανλής θυμίζει Ανδρέα Παπανδρέου και ο Γιώργος Παπανδρέου θυμίζει μια καινούρια φόρμα πολιτικού, που ευδοκιμεί πολλά χρόνια τώρα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού.
Ο Γαπ γνωρίζει πολύ καλά -και καλύτερα από τον καθένα- ότι η πιθανή εκλογή του θα είναι απόλυτα προσωρινή με μια μόνιμη δαμόκλειο σπάθη να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του. Ελπίζει βέβαια στην ανοχή του λαού και την απελπισία του, μόνο που η μανία του με την πρωθυπουργία, του εξασφαλίζει μια σχεδόν μόνιμη πολιτική τύφλωση και τον εμποδίζει να δεί την αγανάκτηση του κόσμου, που θα εκτοξευθεί με περισσή κοινωνική ορμή αν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και δεν θα πάνε καλά. Δεν θα πάνε καθόλου καλά. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι ούτε χαρισματικός, ούτε από πάστα ηγέτη. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να με πείσει εδώ και χρόνια, με παταγώδη αποτυχία, ότι η Ελλάδα χωράει σε ένα λαπτοπ και το λειτουργικό της χρειάζεται update.
H διακυβέρνηση από το Πασοκ δεν θα είναι καλύτερη από εκείνη της ΝΔ. Θα είναι ακριβώς η ίδια, τυλιγμένη ίσως με περισσότερες ευρωπαικές σημαίες και τον αέρα των λεγόμενων ευρωπαιστών. Η μοναδική σύγκρουση που θα πετύχει ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα έχει καμμία σχέση με το κεφάλαιο και το σύστημα, όπως αρέσκεται να λέει με στόμφο. Η μοναδική σύγκρουση που θα πετύχει θα είναι με τη γενιά των 700 ευρώ, με τους άνεργους, με τους συνταξιούχους, με τους χιλιάδες απολυμένους των πολυεθνικών, με τους απελπισμένους των stage και τελικά με ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που τον θεωρεί τη μοναδική λύση. Ο Γαπ δεν είναι η λύση. Είναι το πρόβλημα.
Ps: Ερώτηση. Γιατί όσοι διαβάζουν αυτό το post μετά πηγαίνουν κατευθείαν στο About; Ψάχνουν κάτι;