Η σιωπή των Λαμπών

Γουελ κι εγώ ως καλός πολίτης αποφάσισα να κόψω το ρεύμα για πέντε λεπτά προσπαθώντας να διασώσω μερικά πολύ σπάνια φύκια που φυτρώνουν μόνο στο Μαιάμι (5 με 6 το απόγευμα). Φόρεσα το στρατιωτικό μου τζάκετ (το παν στον ακτιβισμό είναι η ένδυση και το στυλ) και πλησίασα τον διακόπτη με μικρά αθόρυβα βήματα και αφού τον χάιδεψα απαλά στα ευαίσθητά του σημεία (g και άλλα) τον κατέβασα. Ουάου! Χωρίς φως τηλέφωνο στο τούνελ αισθάνθηκα επιτέλους ως ενεργό μέλος του φωτεινού μονοπατιού, της γκριν πίς και της βε βε εφ. Τα λεπτά πέρασαν και βγήκα να τσεκάρω αν και οι γείτονες έκαναν το ίδιο. Κλάιν Μάιν Αιζενστάιν. Τίποτα. Ολοι έκαιγαν όσο πιό πολύ ρεύμα μπορούσαν:έψηναν φαγητά στους 500 βαθμούς κελισίου, πιστολάκια στέγνωναν μαλλιά και διάφορα άλλα αχρείαστα. Χτυπάω τηλ σε ένα φίλο από τα παλιά (γένοβα και τέτοια). «Ρε μαν κόψε το ρεύμα για 5.» «Δεν μπορώ βλέπω τη βέρα στο δεξί.» «Ποιά?» «Τη βέρα στο δεξί». «Τι είναι αυτό?» «Σήριαλ ρε γκάουλάντερ που ζείς?» «Και γιατί λέγεται έτσι, σε ποιό δεξί επιτέλους?» «Κοίτα φέτος που παίζεται το σήριαλ για δεύτερη χρονιά θα ονομάζεται βέρα στο δεξί ρουθούνι λόγω σεναριακού μπλοκ». «Βέρα πιρσινγκ?» » Γιες Σέρ.»