Suprise Nigga

Κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου και ενώ οι στρατιές ανταγωνιζόταν προσπαθώντας με θηριώδεις τρόπους να κατατροπώσουν τους αντίπαλους συχνά υπερίσχυε η λογική της φρίκης και της τακτικής. Μικρές ξύλινες νάρκες με εκρηκτική ύλη τόση όση ήταν αρκετή για να διαλύσει το πόδι ενός στρατιώτη αλλά όχι και για να τον σκοτώσει. Οι στρατάρχες της φρίκης γνώριζαν καλά ότι ένας τραυματίας είναι χειρότερο πλήγμα για τον αντίπαλο από έναν νεκρό. Τον τραυματία αναγκάζεσαι να τον κουβαλάς μαζί σου, σε καθυστερεί και σου δημιουργεί αρκετά προβλήματα.

Στην σημερινή εποχή, που οι κάθε λογής πόλεμοι έχουν αλλάξει σημαντικά μορφή, αυτές οι κινήσεις λογικής φρίκης παραμένουν. Οι ξύλινες νάρκες έχουν αντικατασταθεί από τη μεθοδευμένη εμφύτευση φόβου. Και ο φόβος τραυματίζει δε σκοτώνει.

Ο φόβος (όχι ο υγιής της επιβίωσης) ο άλλος ο άρρωστος ο πλασματικός είναι κι ο μεγαλύτερος εχθρός μιας σύγχρονης κοινωνίας. Μια κοινωνία χτισμένη πάνω στον φόβο που απαρτίζεται από τρομαγμένους πολίτες, απαθείς και βαριεστημένους είναι το καλύτερο πεδίο δράσης και το πιό γόνιμο έδαφος για οικονομικό τραυματισμό. Ο οικονομικός θάνατος δεν συμφέρει καμμία πλευρά.

Το ερώτημα είναι -και παραμένει- κατά πόσο είναι επικίνδυνο όταν αυτός ο φόβος-που φαινομενικά υπάρχει μόνο στο οικονομικό- γιγαντώνεται και εισβάλλει στη σφαίρα της συνείδησης. Αν συμβεί κάτι τέτοιο η νάρκη έχει κάνει απίστευτα καλά τη δουλειά της. Γιατί όχι μόνο σπαράλιασε ένα πόδι αλλά ξώφαλτσα πήρε και λίγο μυαλό, αφήνοντας πολίτες τραυματίες που ψάχνουν απεγνωσμένα δεκανίκια μέσα στο θόρυβο της μάχης, δεν τολμούν να σκεφτούν γιατί τα θραύσματα της νάρκης χτύπησαν το κέντρο της σκέψης, ενώ παράλληλα καθυστερούν κοινωνίες ολόκληρες με το σούρσιμό τους.

Αυτές όλες οι σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό καθώς διάβαζα αυτό το κομμάτι για τη συντήρηση των ιστορικών χαρτών της Θεσσαλονίκης.