Save As Tif

Δεν θέλουμε τη δεθ, ούτε την ετ3, ούτε το τιβι εκατό, ούτε τον ατσαλάκωτο, ούτε το βούγια, ούτε τον μπουτάρη, ούτε την αράπογλου, ούτε τον άνθιμο, ούτε τον ψωμιάδη, ούτε τους γεωργιανούς, ούτε τους αλβανούς, ούτε το μετρό, ούτε τα έντερά μας τα ίδια τελικά. Γιατί ζούμε στη πιό σουρεαλ πόλη του πλανήτη με τις πιό σουρεάλ ποδοσφαιρικές ομάδες και όλως παραδόξως επιβιώνουμε και συμβιώνουμε με όλες αυτές τις τραγελαφικές καταστάσεις.

Η μέρα μας ξεκινάει με αγιασμό το πρωί, ενώ παράλληλα φωνάζουμε η μακεδονία είναι ελληνική (πάντως μια γοργόνα που ρώτησα αν ζεί ο μεγαλέξανδρος μου είπε να κόψω τις μαλακίες πρωινιάτικα) μετά τρώμε μια μπουγάτσα με τυρί τυλιγμένη με την ελληνική σημαία και γαρνιρισμένη με σάρισες μινιατούρες, ενώ οι χαρτοπετσέτες έχουν τυπωμένη τη φάτσα του δήμαρχου που σας αξίζει. Ταυτόχρονα, και με δύο κομμάτια μπουγάτσας στο χέρι, πηδάμε τρείς γκόμενες λόγω του ερωτισμού της πόλης, ενώ προσπαθούμε να παρκάρουμε στη τσιμισκή. Αυτά συμβαίνουν το πρωί. Το μεσημέρι πάμε για τσίπουρο και ψάρια με άλλες τρείς γκόμενες, διαφορετικές αυτή τη φορά, και αφού φάμε και πιούμε τις πηδάμε και αυτές (μία-μία ή όλες μαζί). Μετά την πέφτουμε για ύπνο να ξεκουραστούμε ακούγοντας στο ράδιο τα προβλήματα του ηρακλή, του παοκ και του άρη. Το απόγευμα που έχουν γεμίσει οι μπαταρίες μας και η διάσημη στύση μας επανήλθε, κατηφορίζουμε στην παραλία για να πιούμε τον φραπέ μας, σε βάζο αντί για ποτήρι, χτυπάμε μια μπουγάτσα ακόμη με κρέμα και άχνη ζάχαρη ενώ τσεκάρουμε τις επόμενες τρείς γκόμενες για το απογευματινό σεξ (αν έχεις χάσει τον αριθμό μαν είναι 3 το πρωί, 3 το μεσημέρι, 3 το απόγευμα και ακόμη δεν βράδυασε. Με νοιώθεις?). Το βραδάκυ μας ξαναραντίζει ο άνθιμος ενώ μας λέει στο αυτί το αυξάνεσθε και πλυθήνεσθε και είμαστε έτοιμοι να κατακτήσουμε την Πόλη, τα Σκόπια και την Κορυτσά. Αλλά πρίν γίνουν όλα αυτά περνάμε μια βόλτα από το 137, το devido και το ντερλικατέσεν και χτυπάμε τα γυρόνια μας παρέα με τις επόμενες τρείς γκόμενες που θα πηδήξουμε, οι οποίες σημειωτέον είναι η καινούρια φουρνιά των αει και έχουν φάει το μύθι περί ερωτικής πόλης άρα έχουν φορέσει ότι λιγότερο μπορούν. Aυτές δεν τις πηδάμε προς το παρόν. Τις κρατάμε για μετά, εκτός κι αν θεωρούν το σεξ με μυρωδιά άγριου φρεσκοκομένου κρεμμυδιού και λεπτοκομένου χοιρινού κρέατος ψημένου αργά και ραντισμένου με χυμό ώριμης ντομάτας, τυλιγμένου σε μαλακή αργοψημένη πίτα, σαδόμαζό. Πράγμα απίθανο άρα τις πάμε για ένα ποτό. Κόβουμε τις μαλακίες για μοχίτο και παπαροκαιπερίνια και παραγγέλνουμε το μοναδικό ποτό που κάνει τις γυναίκες, γυναίκες και τους άντρες, παρανάλωμα: Το νερό της φωτιάς, κοινώς ουίσκυ. Το οποίο συνοδεύεται πάντα “εδώ πάνω” από λεκάνες με ποπ κορν, μπανιέρες με ξηρούς καρπούς και πισίνες με ντιπ. Ντιπ για ντιπ πέρπλ. Ενώ τα πίνουμε και λέμε τι ωραία που ήταν όταν ήμασταν φαντάροι, πηδάμε και αυτές τις τρείς φροντίζοντας πάντα να τις ευχαριστήσουμε ώστε να μείνουν όσο πιό πολύ καιρό μπορούν εδώ και την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια για το Glorious Night. Όλο και κάποιος που ξέρουμε θα κάνει το μπάτσελορ πάρτυ του, δε μπορεί. Εκεί δεν πηδάμε γιατί σεβόμαστε τον ιερό χώρο του Κεμπίνσκυ και τις ακριβές ταπετσαρίες του Χάγιατ ενώ η φιγούρα του άνθιμου σε ολόγραμα εμφανίζεται στις γιγαντοοθόνες και μας ραντίζει ψηφιακά με 3d βασιλικούς βουτηγμένους σε ατόφια ευλογημένη php.

Η μέρα έρχεται το τζόνυ γουόκερ φεύγει. Πάρτε και τη δεθ, πάρτε και το φεστιβαλ, πάρτε και το φεστιβαλ κινηματογράφου και φέρτε μας γαϊδουράκια, πολλά ποδήλατα και 20 τόνους τραχανά να έχουμε να τρώμε αυτές τις δύσκολες μέρες.

Την αφέλειά μας μέσα…

… Και χάνοντας για λίγο το κακής ποιότητας χιούμορ που με διακρίνει θα διαπιστώσω ότι ζώ σε μια πόλη που φαγώνεται με τα σωθικά της τα ίδια. Μια πόλη που κάποτε ζητοκραύγαζε για την πρωτιά της “ελεύθερης” ραδιοφωνίας των τραμπούκων του κούβελα τώρα δεν θυμάται πιά τίποτα και νοσταλγεί την παλιά κορομηλά του κοσμόπουλου. Μια πόλη που πάντα είχε μια συντηρητική κοινωνία που εναγκαλιζόταν σφιχτά και χόρευε στους εξωτικούς ρυθμούς της εκκλησιαστικής σάμπα, τώρα ζητάει τη σαφή τοποθέτησή της ανάμεσα στη χερσόνησο του Αίμου ως βασιλεύουσα. Μια πόλη που κατάπιε τα παιδιά της, μασώντας τα αργά κι επώδυνα συνθλίβοντας πνεύματα, ριζοσπαστικές ιδέες και μουσικές, ξέρασε όλο αυτό το συρφετό που κάνει την παρέλασή του σήμερα ζητώντας να απενοχοποιηθεί. Μια πόλη που μυρίζει πιά χώμα και γαρύφαλλα είτε πολιτιστικά, είτε πολιτισμικά και οι λειτουργίες της έχουν περιοριστεί στις απολύτως απαραίτητες. Μια πόλη ζόμπι που τη δείχνουν με το δάχτυλο ως παράδειγμα προς αποφυγήν ξεχνώντας πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, μνήμες και τελικά αφαιρώντας με λυσσασμένη προσπάθεια ολόκληρους τόμους ιστορίας.

Κάποτε στα μονοπάτια αυτά περπατούσαν δεκάδες φυλές και ανταλάσοντας ιστορίες, μυρωδιές, γεύσεις και μπαχαρικά δημιουργούσαν χωρίς να το ξέρουν ένα από τα μεγαλύτερα χωνευτήρια των λαών στα Βαλκάνια. Τώρα πια περπατάει η Πέγκυ Ζήνα, ο Αρναούτογλου και η Παπαρίζου.

Κάποτε κατέβαινα αθήνα και με ρωτούσαν για τον αγγελακα τώρα κατεβαίνω και με ρωτάνε για τον ψωμιάδη.

Αυτό είναι παρακμή.